Հարթաթաթության հիմնական և ամենատարածված տեսակը, ինչպես երեխաների, այնպես էլ մեծահասակների մոտ, ստատիկ հարթաթաթությունն է, որի հիմնական պատճառներն են մկանային տոնուսի թուլությունը (երեխաների մոտ), երկարատև կանգնելու պատճառով ավելորդ հոգնածությունը, ավելորդ քաշը, պրոֆեսիոնալ զբաղմունքը, անատոմիական առանձնահատկությունները, հաճախակի ստատիկ և դինամիկ ծանրաբեռվածությունը (կանանց մոտ հղիության ընթացքում), նեղ բարձրակրունկ կոշիկների չարաշահումը և այլն։

Ավելի քիչ է հանդիպում վնասվածքների հետևանքով առաջացած հարթաթաթյունը: Դա կարող է լինել ոտնաթաթի, կոճերի ոսկորների կոտրվածք, նույնիսկ կապանների թեթև ձգվածություն։

Սովորաբար, վնասվածքի բուժումից հետո ոտնաթաթի և կոճի հոդերի կապանային ապարատի բարդ համակարգը սկսում է աշխատել անսովոր բիոմեխանիկով, որը կարող է հանգեցնել վերջույթի զարգացող դեֆորմացիայի: Այս դեպքում օրթոպեդիկ օժանդակ միջոցների և սարքերի օգտագործումը հետվնասվածքային վերականգնողական ծառայությունների անհրաժեշտ մաս են կազմում:

Երկայնական հարթաթաթության դեպքում ոտնաթաթի երկայնական կամարը հարթվում է: Ավելի հաճախ հանդիպում է վաղ մանկության տարիներին, երբ ոտնաթաթը ձևավորման փուլում է։

Լայնակի հարթաթաթությունը բնութագրվում է ոտնաթաթի առջևի հատվածի  հարթեցմամբ:

Հարթաթաթության ձևից բացի կարևոր է որոշել նաև հարթաթաթության աստիճանը, որովհետև դրանից են  կախված խնդրի ծանրությունը և բարդությունը կանխարգելելու անհրաժեշտ միջոցները։